Rozdział 21

- Ręce do góry! Stać! - rozległy się krzyki policjantów  którzy od razu podbiegli do włamywacza. Trzymając nadal Amelie w ramionach cofnąłem się trochę do tyłu.
- Nic pani nie jest? - spytał jeden z ochroniarzy podchodząc z apteczką.
- Nie, wszystko dobrze, dziękuję. - uśmiechnęła się delikatnie.
- Na pewno?
- Tak. Nic mi nie zrobił, tylko się wystraszyłam. Gdzie Dylan?
- Poszedł z jedną z pracownic. - Na chwilę zatraciłem się w jej oczach tak, że nic po za nią nie istniało.
- Chcę tylko jej coś powiedzieć! - usłyszałem wrzask włamywacza. Był już bez kominiarki i ręce miał skute kajdankami.
Amelie jakoś dziwnie na niego zareagowała. Drgnęła gdy go zobaczyła i ścisnęła skrawek mojej marynarki. Przez chwilę patrzyłem na niego uważnie zastanawiając się czy go nie znam, skoro Amelie z pewnością go kojarzy. Zwyczajny facet z blond włosami zaczesanymi tandetnie na bok...
- Złapię cię rozumiesz? Będziesz moja! - krzyknął wyrywając się z tłumu policjantów. Dwójka z nich jednak nadal trzymała go za ramiona.
- Matt... skąd ty... - wyjąkała przybliżając się do mnie jeszcze bardziej.
- Ten twój chłoptaś jest popularny. W mediach jest tego pełno. - zaśmiał się. To robiło się co raz bardziej dziwne.
- Czego ty znowu chcesz? - spytała.
- Ciebie. - odparł z pożądaniem w oczach.
Przełknąłem ciężko ślinę.
Nagle zaczął się wyrywać więc policja szybko go wyprowadziła.
- Ukrywał się w jednym z pomieszczeń socjalnych. - westchnął ten podkomisarz... no jak mu tam.... chuj z tym. - Moglibyście państwo jutro stawić się na komendzie?
- Tak, oczywiście. - odparłem nadal zbity z tropu.
- No cóż, jeśli złapaliśmy już sprawcę to przeszukiwanie budynku jest niepotrzebne. Prosiłbym jedynie aby przejrzeć dokumenty i pieniądze, sprzęty, wszystko co ma jakąś wartość czy nie zniknęło. Żegnam państwa. - założył czapkę, machnął ręką na resztę policjantów i wyszedł razem z pracownikami.
Nagle zmaterializował się przy mnie Zayn.
- No to musimy teraz ogarnąć ten syf. - mruknął.
- Ekipa, do sali konferencyjnej! - wydarłem się tak, że mój głos poniósł się echem po rozległych korytarzach  wytwórni.
Kręcący się pracownicy z szałem i jednocześnie bezradnością w oczach skierowali się do wind.

Po rozdzieleniu wszystkim zadań, po wielu wyjaśnieniach i przeprosinach za dodatkowy dzień pracy wszyscy się rozeszli.
Razem z Ami i Zayn'em zamknęliśmy się w gabinecie. Od razu kazałem jej usiąść na moim fotelu, okryłem marynarką ( jej sukienka była strasznie cienka) a sobie i Zayn'owi nalałem whisky.
- Skąd go znasz? O czym gadaliście? - spytałem od razu.
- To jest Matt, jeden z powodów dla których wyjechałam z Wolverhampton. - odparła i spojrzała się na Zayn'a.
- Mam wyjść? - spytał uśmiechając się. - Okej, już mnie nie ma.
- Dzięki stary. - poklepałem go po ramieniu. - Ale koniecznie musimy pogadać więc nie odchodź nigdzie. Może męski wypad?
- Z tego co widzę jesteście chyba razem, więc zajmij się Amelie. Pogadamy jutro w pracy. - odparł znów się uśmiechając. ,,A temu co, że taki radosny?" Gburowaty, naburmuszony i wredny Zayn się uśmiecha...
Gdy zamknął za sobą drzwi podszedłem do niej i ukucnąłem przed fotelem na którym siedziałam, zupełnie tak jak wczoraj.
- Zrobił ci coś? - mój głos zrobił się nienaturalnie cichy i zachrypły.
Widziałem wahanie na jej twarzy. A więc tak...
Chwyciłem jej rękę i podniosłem do moich ust składając delikatne pocałunki na gładkiej skórze.
- Mieszkał obok mnie. Nasi rodzice bardzo się polubili, chodziliśmy do nich codziennie. Jak miałam 5, 6 lat po prostu mnie wyśmiewał, czasem bił ale to były tylko takie dziecięce kłótnie. Potem jak miałam 11 lat to... - spuściła głowę.
Jakimś dziwnym trafem domyśliłem się o co chodzi... tylko że wcale się z tego nie cieszyłem.
- Błagam cię, powiedz że to nie to... - przełknąłem ciężko ślinę. - On cię nie zgwałcił...
- Zrobił to jak miałam 14 lat. Wcześniej obmacywał... często, ale Harry to już nie ważne...
- Ważne! - stanąłem i zacząłem nerwowo chodzić po gabinecie. - Zabiję go. Oderwę mu tego chuja...
- Eeej... spokojnie. - wyszeptała i podeszła do mnie. Jakimś takim magicznym sposobem mnie zahipnotyzowała. Wplotła palce w moje włosy i musnęła usta. Uśmiechnąłem się widząc, że nawet w wysokich szpilkach musi się wspiąć niemal na czubki palców żeby dosięgnąć moich ust.
- To przeszłość. Daj sobie spokój.
- Ale... - chciałem coś odpowiedzieć, zaprotestować ale uciszyła mnie przykładając palec do moich warg.
- Kocham cię. - powiedziała cicho, a moje serce zabiło jeszcze szybciej. Zdenerwowanie jakby ze mnie uleciało.
Oplotła rękami mój kark i delikatnie zaczęła całować, ale ja znowu potrzebowałem czegoś więcej. Byłem spragniony jej bliskości, każdy jej dotyk przyprawiał mnie o dreszcze, moje serce wariowało gdy była przy mnie. To nigdy mi się nie zdarzało.
Przeniosłem ręce na jej uda i podniosłem ją do góry. Nie przerywając pocałunku posadziłem ją na szklanym blacie biurka. Gdy oplotła mnie nogami w pasie jęknąłem. Znowu wrócę do domu z namiotem w spodniach...
Palcami błądziłem przy liniach jej majtek, czasami na chwilę wjeżdżając pod nie i dotykając jej czułej strefy. Za każdym razem uśmiechałem się gdy pod wpływem mojego dotyku mrużyła oczy.
Pocałunkami przeszedłem na jej szyję.
- Potwornie cię kocham. - wyszeptałem tuż przy jej uchu.
______________________________________
Przepraszam, że się spóźniłam, ale święta, wyjazdy, no wiecie xd
Od każdego kto przeczyta proszę o komentarz. Może być anonimowy.